Hij kan niet slapen; veel te dicht bij zee
om zo te liggen, en met schoenen aan.
Zo lig je thuis, als wie je liefheeft komt,
je rug streelt, even denkt: ademt hij wel?
Het beeld maakt sprakeloos, maar iedereen
spreekt erover. Dit mag niet gebeuren.
En later schril: de vader klopte niet,
de overtocht was anders en geen vlucht.
Het kind verdrinkt nog eens en vindt geen rust
te midden van het drijfhout van de stemmen
spoelt telkens het onschuldig lichaam aan.
Pas in de werkplaats eindelijk de kust.
Haar handen troosten, bootsen na en wensen
liefkozend welterusten. Tot hij slaapt.
