De meesten bereiken gezond een hoge leeftijd, desondanks zijn ouderen een ‘probleem’. In een jonge en snelle samenleving zouden kwetsbare, trage ouderen immers niets meer bij te dragen hebben. De leeftijd geldt daarbij als onverbiddelijk: veertigers zijn al ‘oudere werknemers’ en boven de 65 geldt bijna de plicht van een éénmalige reis naar Huize Avondrood. Deze opvatting van ouderdom ontkent waar het in het leven om gaat. Kwetsbaarheid is een positieve waarde van het hele menselijk bestaan.
Nederland heeft in enkele decennia een paradox voortgebracht die in de nabije toekomst grote gevolgen zal hebben: de paradox van de steeds jongere oudere. Hoewel het gemiddelde aantal gezonde levensjaren sterk is toegenomen, wordt men op een steeds vroeger moment in dit veranderende perspectief van de levensloop als ‘oud’ gediskwalificeerd. Deze paradox is vooral in het leven geroepen door een onkritische acceptatie van processen die op de arbeidsmarkt zijn ontstaan. Een onkritische acceptatie die des te gemakkelijker verliep omdat ze aansloot bij culturele beelden van een jong, dynamisch en onkwetsbaar leven. Een doordenking van deze paradox zal ik vooraf laten gaan door een korte schets van de betreffende maatschappelijke ontwikkelingen.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
Dit artikel op Filosofie.nl is alleen toegankelijk voor abonnees. Met liefde en zorg werken wij iedere dag weer aan de beste verhalen over filosofie. Steun ons door lid te worden voor maar €4,99 per maand.
Log in om als abonnee direct verder te kunnen lezen of sluit een abonnement af.
