Door Edwin Koster op 15 oktober 2013
Nietzsche schrijft ergens dat het vergeten een voorwaarde is om in het heden te kunnen leven. Het lijkt of de hoofdrolspelers van de knappe film Eternal Sunshine of the Spotless Mind zich deze gedachte eerst eigen hebben gemaakt om haar later met kracht te verwerpen en uiteindelijk toch voorzichtig maar genuanceerd te omarmen.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
De Amerikaanse scenarioschrijver Michael Schur creëerde de filosofische Netflix-comedy The Good Place. Nu heeft hij internationaal succes met een boek over ethiek, met dezelfde humoristische toon. Maar zijn missie is bloedserieus.
Onze samenleving dwingt gepensioneerden om met een puzzelboekje in een leunstoel te zitten, laat de film Mi Vida (2019) zien. Jannah Loontjens herkent in deze maatschappijkritiek het denken van Simone de Beauvoir.
Turist (2014) confronteert Jannah Loontjens met de vraag: hoe hou je het vol van iemand te houden als je steeds beter de gebreken van de ander leert kennen? Ze moet denken aan filosoof Iris Murdoch, die ‘liefde’ definieert als het zien van de realiteit zoals die is.
Niemand kan aan de geïndustrialiseerde samenleving ontsnappen, laat de film Modern Times (1936) zien. Dat een zenuwinzinking erin wordt gekoppeld aan repetitief werk komt verrassend hedendaags op Jannah Loontjens over.
