Herinneringen worden nogal eens voorgesteld als laatjes die opengaan, gewenst of ongewenst. Zaken die op zichzelf niks met elkaar te maken hebben, anders dan dat ze door jou aan elkaar verbonden zijn, kunnen als in een lade zichtbaar worden. Dit kan de misleidende suggestie wekken dat het geheugen eropuit is dingen eens en voor altijd op te slaan, opdat ze elk moment weer in hun oorspronkelijke staat tot onze beschikking staan. Maar wie een verzameling aantreft die onbruikbaar is geworden, omdat de persoon die ze bijeenbracht er niet meer is, of omdat het apparaat waar de onderdelen toe behoren niet meer werkt, ziet dat bewaren ook een andere kant heeft. Zoals geheugen geen database is, maar een onderdeel van het denken dat materiaal uit het verleden inzet om het actuele te begrijpen, zo is bewaren een manier om vat te krijgen op het ongewisse van het heden.
De schoonheid van elke verzameling herinnert aan deze behoedzaamheid.
