Maaike Merckens Bekkers en Sabine Wassenberg runnen samen Wonder-Why, een organisatie met als doelstelling om het filosoferen met kinderen en jongeren te stimuleren. Deze maand filosoferen zij met kinderen over ‘wat is verveling?’
Onderweg naar Cadaquéz komt ineens rook uit het linkervoorwiel. Het maakte al zo’n raar geluid tijdens het remmen. ANWB. We weten niet hoe lang het gaat duren. In het Franse dorpje langs de snelweg is op zondag één cafeetje open. Moos van tien begint te mekkeren dat hij naar de camping wil. Hij vindt het ‘saai’ om hier te zijn. Hij verveelt zich. ‘Wat is eigenlijk verveling?’ vraag ik. ‘Verveling is als ik moet wachten’, speelt hij het spelletje mee, welwillend. Hij kent me.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
Dit artikel op Filosofie.nl is alleen toegankelijk voor abonnees. Met liefde en zorg werken wij iedere dag weer aan de beste verhalen over filosofie. Steun ons door lid te worden voor maar €4,99 per maand.
Log in om als abonnee direct verder te kunnen lezen of sluit een abonnement af.
‘Waarom?’, vraag ik. ‘Ik wil het nu’, zegt hij.
‘Dus verveling is een soort ongeduld?’ Hij knikt. ‘Verveling is hier zijn. En wachten. Verveling is wachten op de ANWB.’
‘Ik hoor het je vader zo zeggen’, zeg ik lachend. ‘Zucht… Hoe lang gaat dit duren?’
‘Ze sturen zo een sms met de verwachte aankomsttijd.’
‘Tot die sms hier is verveel ik me niet alleen, maar ben ik ook aan het lijden.’
Als ik in mijn geheugen graaf, herinner ik me middagen van verveling. Mijn zusje en ik werden hangerig, wisten niet waar we zin in hadden. Dat was verveling. We wisten niet welke prikkel we nodig hadden om ons te vermaken. Nu vraag ik me af: is het de bedoeling om nóóit verveeld te raken, omdat je dan de waarde van het leven niet meer inziet? Als je een moment, minuut of dag van je leven ‘saai’ begint te vinden, is dat zonde, toch? Moos kon als baby uren gefascineerd kijken naar een witte muur. Hij maakte nog weinig onderscheid tussen interessant en saai, mooi of lelijk. Er was nog geen beoordelingskader aangelegd. Later werd een zelfdraaiende mobile interessanter dan de witte muur, een muziekje fijner dan de stilte, en nu is dus een camping met vriendjes interessanter dan een cafeetje met chocolat chaud in een Frans dorpje met je ouders.
Het gezinnetje naast ons is Italiaans en het zoontje van een jaar of zes wordt de iPad afgepakt. Hij barst los in een tantrum. Wat moet hij dán, zonder iPad? De leegte die dreigt is onvoorstelbaar. Althans, zo klinkt zijn gekrijs.
Kinderen raken verslaafd aan de iPad, net als wij. Of aan ons werk bijvoorbeeld, sigaretten, chocola, goede gesprekken, televisie of wat ook maar je stijl is.
‘Ik ben niet ongeduldig, mama’, zegt Moos. ‘Maar als ik even op je telefoon mag, vind ik het hier niet meer zo saai.’
