Ik sta gedesillusioneerd naar mijn tuintje te kijken. Waar ik vorige week fanatiek op mijn knieën onkruid heb zitten wieden, steken de eerste plantjes alweer boven de grond. Dezelfde soort als die ik er de week ervoor heb uitgetrokken. Zevenblad, een plantje waar je naar het schijnt heerlijke pesto van kunt maken. De bijnaam van zevenblad is ‘tuinmansverdriet’. En ik begrijp waarom, het plantje doet z’n bijnaam eer aan.
Het geheel deed me denken aan die ene uitspraak, vroeger ook een van mijn lievelings: Alles wat je aandacht geeft, groeit. Zo’n ogenschijnlijk simpele waarheid dat je erin gaat geloven voordat je ’m goed onderzocht hebt. Is het waar dat dat wat je aandacht geeft, groeit?
Tuinmansverdriet leerde me van niet. Het plantje groeide, zonder enige aandacht, als een malle. Ongewenst. Geldt dat ook voor andere dingen? Wanneer het niet om een tuintje gaat, maar om de diepzinniger zaken des levens? Ineens doken er meer zaken op die groeien zonder er aandacht aan te besteden: een beleggingsportefeuille groeit meestal gestaag door als je er niks aan doet. Een kleine ergernis of onvrede kan reusachtige proporties aannemen bij de afwezigheid van aandacht voor die onvrede of ergernis.
En hoe zit dat dan met het tegenovergestelde, vroeg ik me af: zijn er zaken die krimpen of verdwijnen als je ze aandacht geeft? Ik zocht naar wat voorbeelden van dingen die ik vooral véél aandacht gaf en daarmee – vaak ongewenst – om zeep hielp. Menige plant is in de kliko verdwenen juist doordat ik ’m aandacht gaf. Een vuurtje in de open haard kan ik doven met mijn liefdevolle aandacht. Het geldt soms voor deze rubriek: hoe meer aandacht ik eraan besteed, hoe beter hij wordt, denk ik in eerste instantie. Terwijl ook geldt: hoe meer aandacht ik eraan besteed, hoe groter de frustratie en zelftwijfel.
Wanneer moet je iets aandacht geven? Waar besteed je precies aandacht aan als je wilt dat iets groeit? Is groei altijd wenselijk? Of is groei simpelweg de aard der dingen, ongeacht de aandacht die je eraan besteedt?
