Het lijkt alsof het heden verdwijnt omdat het slechts een voorbereiding vormt voor wat komen gaat. Jos en Elize de Mul over de last van de toekomst – en hoe die te dragen.

Het was op de kermis, in Mook. Een verzameling van drie of vier onooglijke kraampjes. Waarschijnlijk regende het, net als elk jaar. Elize was een jaar of vier – het moet een van haar eerste bezoeken aan de kermis geweest zijn. Ze zat met haar vader in de rups, die zich rammelend voortbewoog over de rails. Elize huiverde – van plezier, zegt haar vader Jos nu. ‘Ze klemde zich aan mij vast. Ik dacht toen: ik teken ervoor als het eeuwig mag duren. Het was een nietzscheaans moment, de eeuwige wederkeer van hetzelfde. Als je dat wilt, zegt Nietzsche, leef je goed.’

Tekst loopt door onder afbeelding

Fotografie: Marco Vellinga

Het was een moment, zegt de vader – en zijn dochter beaamt dat – waarop er geen toekomst was. De typisch menselijke neiging om je uit te strekken in de tijd was even verdwenen. Geen hunkering naar het verleden, naar gewoon een mooi moment of een paradijselijke jeugd, en evenmin een verlangen naar een betere toekomst, of zorgen over werk dat je eigenlijk nog af zou moeten maken.