Lieve Arthur,
 
Ik heb de vrouw van mijn dromen gevonden. Ze is de ware voor mij en ik wil voor altijd bij haar horen – zij maakt me gelukkig. Toch is er iets dat me tegenhoudt, dat me weerhoudt om haar ten huwelijk te vragen. U staat bekend als kenner van de menselijke geest en van onze diepste motieven. Vertelt u me alstublieft hoe het kan dat ik niets liever wil dan haar ten huwelijk vragen en dat er toch iets is dat me ervan weerhoudt haar te vragen!
 
Een verwarde
 
Bart

Beste Bart,
 
Als je haar werkelijk ten huwelijk zou willen vragen, dan had je dat allang gedaan. Het is een illusie om te denken dat je enerzijds ‘niets liever’ kan willen dan haar vragen en dat je haar anderzijds toch niet vraagt. Jouw ‘ik wil met haar trouwen’ wordt immers vergezeld door de toevoeging ‘als er niet iets was dat me in de weg zat’. Je wil tot trouwen is daarom niet meer dan een wens – hoeveel wensen je ook hebt, je kan maar één echte wil hebben en die is blijkbaar negatief: je wil niet met haar trouwen.

Op zichzelf genomen is het niet zo bijzonder en zelfs positief dat je niet wil trouwen. Het huwelijk staat gelijk aan de helft van je rechten verliezen en je plichten juist verdubbelen. Krijg je daar dan liefde voor terug? Hoop er maar niet op; liefde is niet meer dan een val waar het lichaam ons in lokt. Het huwelijk is dan ook geen ‘tempel der liefde’, geen hoogste uitingsvorm van liefde en trouw, maar een keurslijf. Het echte en enige doel van de achterliggende ‘liefde’ is voortplanting, de geboorte van een kind, het voortbestaan van de menselijke soort. De enigen die dat niet inzien, zijn verliefde mensen. De waarheid is ongemakkelijk, maar nu ken je mijn advies: laat je niet in de luren leggen. Liefde is niet meer dan de menselijke wil tot overleven en wees dus blij dat je niet echt wil trouwen. Laat je intellect niet vertroebelen door je geslachtsdrift.
 
Arthur