Liefdesfilosoof Jan Drost belandde in een crisis toen zijn vriendin hem verliet. Nu trekt hij lessen uit zijn liefdesverdriet: liefde is uiteindelijk meer een idee dan een gevoel. En afhankelijkheid is onvermijdelijk.

Niet eerder, zegt hij, kreeg hij zoveel reacties als op zijn laatste boek. ‘Heel mooie, heel lange brieven, heel openhartige ook. Er zitten erbij dat ik denk: ik lijk wel een biechtvader. Als ik lezingen geef, gebeurt hetzelfde. Mensen komen me zomaar vertellen over hun liefdesverdriet. Bizarre verhalen zijn dat soms.’ Lachje: ‘Ik beschouw het maar als extra veldonderzoek.’

Een paar jaar geleden belandde filosoof Jan Drost (1975) in een crisis toen zijn vriendin hem verliet – voor hem volkomen onverwacht. De ironie ontging hem niet. Sinds zijn debuut Het romantisch misverstand (2011) gaat hij immers door voor de ‘liefdesfilosoof’. Maar uitgerekend hij wist zich geen raad.

Tekst loopt door onder afbeelding

Fotografie: Michel Mees

In het onlangs verschenen, prachtig geschreven Als de liefde voorbij is tracht Drost niet alleen zijn eigen liefdesverdriet te analyseren, hij neemt ook stelling tegen het hedendaagse ideaal van de autonome mens. Echte vrijheid is volgens hem dat je afhankelijk durft te zijn. Ook tot zijn eigen verbazing blijkt die boodschap aan te slaan, vooral bij een jong publiek. 

In een rustig etablissement vertelt de filosoof – tenger, rap formulerend – dat hij onlangs in het Amsterdamse debatcentrum De Nieuwe Liefde de ‘afhankelijkheidsverklaring’ voorlas uit zijn boek. ‘Na afloop kwamen er studenten naar me toe die zeiden: we gaan een beweging beginnen!’