‘Er wordt gezegd dat existentialisme meer een stemming is dan een filosofie. Een gevoel dat we al aantreffen bij gekwelde romanschrijvers uit de negentiende eeuw, of eerder nog bij Blaise Pascal die bang was voor de stilte van de oneindige ruimte, ja, al bij de zoekende Augustinus, bij de vermoeide Prediker uit het Oude Testament. Kortom, bij ieder mens die zich ooit misnoegd, opstandig of vervreemd voelde bij de dingen van het leven.’

‘Simone de Beauvoir was vijfentwintig jaar en bekeek de wereld van onder haar elegante oogleden met een aandachtige blik. Ze was er samen met haar geliefde, Jean-Paul Sartre. Sartre was een jonge man van zevenentwintig met ronde schouders en dikke lippen, een verkreukelde huid, grote oren en ogen die in verschillende richtingen keken. Een gesprek met hem kon een desoriënterende ervaring zijn, maar als je jezelf dwong om naar zijn linkeroog te kijken, ontdekte je dat het je steeds met warme intelligentie aankeek: het oog van een man die geïnteresseerd was in alles wat je hem te vertellen had.’

Zo begint het werk De existentialisten. Hier vindt u de gehele voorpublicatie.