Wanneer wij onze borden leegeten, staan we zelden stil bij de omstreden weg die het voedsel daarheen heeft afgelegd, schrijft Christina Grasseni. In dit essay bestudeert ze alternatieve voedselnetwerken, en hoe deze kunnen bijdragen aan de transitie naar een duurzame samenleving.
Het mondiale voedselsysteem loopt tegen zijn grenzen aan zonder het zelf door te hebben. De overheersende modus van productie en consumptie veroorzaakt, door klimaatverandering en bodemerosie, waterschaarste enerzijds en overstromingen anderzijds. Het vermindert de vruchtbaarheid van de bodem terwijl de verwoestijning toeneemt, en laat overproductie en honger tegelijk bestaan. Wanneer wij onze borden leegeten, staan we zelden stil bij de omstreden weg die het voedsel daarheen heeft afgelegd. Als antropoloog interpreteer ik het thema ‘het eetbare denken’ als een uitnodiging om te overdenken wat het betekent om in sociale en culturele termen aandacht te besteden aan dominante en alternatieve wijzen waarop eten onze borden bereikt.De missie van antropologie is ‘genereus, comparatief maar desalniettemin kritisch begrip zoeken van menselijk zijn-en-kennen in een wereld die wij allen bewonen’ (Eriksen 2016:6). Antropologen zijn daarbij niet zozeer op zoek naar universele definities en oplossingen, maar richten zich eerder op het nauwkeurig en gevoelig waarnemen en omschrijven van diverse, concrete levens. Deze methode betreft geen kritiekloze observatie, maar juist het herkennen en waarderen van de beperkingen en mogelijkheden van werkelijke en opkomende praktijken en narratieven.
Dit artikel is exclusief voor abonnees
